Waarom materialisme totale onzin is.

Met stijgende verbazing heb ik dit boek gelezen. De claim dat de ervaring het enig reele zou zijn lijkt me de basis te loochenen die Descartes als zekerheid vindt: 'Ik denk dus ik besta' voortkomend uit de methodische twijfel aan alles. De zuivere rede wordt dan de weg waarmee de werkelijkheid in beeld wordt gebracht (juist niet de ervaring). Het 'resultaat' vindt haar plek in een dialectische proces. Waar Descartes min of meer het begin van de Verlichting markeert kunnen we veel verder terug ook te rade gaan bij Augustinus die in zijn Belijdenis een prachtige fenomenologie van zijn innerlijk leven schrijft en daarmee voor de geest de ruimte schept voor de bevindelijkheid naast de zuivere rede. Hoe dan ook keert de geest naar binnen waar de onthechte rede (Taylor) vorm krijgt en de mogelijkheid van zelfreflectie ontstaat als nooit tevoren. Augustinus en Descartes ontkennen de 'buitenwereld' niet maar het denken moet het doen met de fenomenen. De 'reine' materie valt buiten ons denken en ervaren waardoor ze nog niet ontkent hoeft te worden. Denken en ervaring, idealisme en fenomenologie, moeten het doen met die fenomenen. De essentie van alle werkelijkheid onttrekt zich aan de mens en daar ligt voor mij de grond van de metafysica. Dat Kastrup de metafysica voor zijn eigen denken claimt wordt niet al te sterk verdedigd. Ook hij moet het in de ervaring doen met de ervaring van fenomenen.

Zijn claim een soort 'reine' metafysica te kunnen presenteren lijkt me te groot en niet reeel. Het hoge abstactieniveau van zijn metaforen kunnen me daar ook niet overtuigen. De werkelijkheid die hij daarachter veronderstelt. 'alles is trilling' is een veronderstelling die hij anderen ontzegt. Als zijn idealisme getoetst wordt aan het bestaande, gewone leven, dat toch bevestigt dient te worden, barst het 'reine' van zijn metafysica al gauw uit zijn voegen en dat is maar goed ook.

hier en daar wel een slordigheidje. Vervang dan de t maar door een d. Excuses.